Kilka słów o hejterach

"Ale ona jest brzydka... Już krowy mają więcej urody", "Ale ona jest gruba... Ocieka tłuszczem jak kiełbasa", "Skąd ona ma te ciuchy? Z dworca?". To tylko przykłady najłagodniejszych komentarzy, na jakie można natknąć się w internecie. Oczywiście, każdy już wie o kim będzie dzisiejszy post. Będzie on o hejterach...
Kim jest hejter? Dobre pytanie. A więc, hejter nie jest człowiekiem. "Dlaczego?" - zapytacie. Otóż, człowiek to istota myśląca, a takowej umiejętności bohaterom dzisiejszego wpisu, niestety, brakuje. Ponadprzeciętnie wykształcili jednak zdolność szerzenia w internecie nienawiści i głupoty, co jest właściwie ich wizytówką i znakiem rozpoznawczym. Zazwyczaj hejterami stają się osoby o raczej niskim ilorazie inteligencji. Mam na myśli dość ułomnych gimnazjalistów lub dzieci rodem z nauczania podstawowego, które, nieupilnowane przez swoich rodziców, biorą przykład ze starszych "autorytetów" i bezmyślnie kopiują ich zachowania. Jeśli ktoś z Was oczekuje ode mnie jakichś wskazówek dotyczących sposobów na radzenie sobie z hejterami, niestety ich nie otrzyma, ponieważ w stosunku do przedstawicieli owego gatunku możemy zrobić tylko jedną, skromną rzecz - współczuć. Są to bowiem ludzie, których mocną stroną raczej nie jest myślenie i swoje braki zapełniają popisując się tępymi tekstami w internecie. Na porządku dziennym są także u nich kompleksy, które starają się zagłuszyć, wytykając innym ich niedoskonałości. Jednym słowem - ich poziom intelektualny jest tak niski, że nazwanie ich baranami byłoby wręcz obrazą dla wspomnianych zwierząt.
W rzeczywistości, dla normalnego człowieka, kilka pustych słów z internetu nie ma żadnego znaczenia, a hejterzy są zupełnie nieszkodliwi. I wszystko byłoby w jak najlepszym porządku, gdyby nie jeden fakt - dzieci. Wielu z Was zapewne nawet nie potrafi sobie wyobrazić jak bardzo kilka drobnych słów może zranić młodego człowieka. Chciałabym przytoczyć tutaj historię pewnego zwyczajnego czternastolatka, o którym jakiś czas temu w mediach było dosyć głośno. Mam na myśli Dominika Szymańskiego - wrażliwego chłopca, który pewnego dnia nie wytrzymał poniżania i przemocy ze strony rówieśników. Chyba domyślacie się jak skończyła się jego historia... I wydawałoby się, że taka sytuacja da hejterom wiele do myślenia. Że skłoni ich do refleksji i poważnego zastanowienia się nad swoim zachowaniem. Tymczasem jakie komentarze pojawiły się w internecie? "Ale pedałek", "Codziennie giną ludzie, a tu afera z powodu jakiegoś jednego gówniarza...", "I dobrze, że zdechł...". Jak bezdusznym i nieludzkim trzeba być, żeby pisać takie rzeczy?! Czy oni naprawdę nie widzą co się wokół nich dzieje?! Co jeszcze musi się stać, żeby zrozumieli jak bardzo krzywdzą innych?! Uhh... Nie rozumiem tego i obym tego nigdy nie zrozumiała. I również nie życzę tego Wam.
A teraz dziękuję Wam bardzo za przeczytanie tego krótszego posta o nieco innej tematyce niż poprzednie. Napiszcie w komentarzach co Wy sądzicie o hejterach. Może mieliście jakieś niezbyt przyjemne doświadczenia z nimi związane? Podzielcie się nimi. Bardzo chętnie zapoznam się z Waszymi historiami i opiniami. Chciałbym Wam także bardzo podziękować za wszystkie odsłony i komentarze pod ostatnimi postami. To wspaniale motywuje i za każdym razem z ogromnym uśmiechem zasiadam do pisania kolejnego wpisu. :)
Miłego popołudnia. :)